Eva Brilstra

Het beloop van gedragsproblemen bij mensen met het Dravetsyndroom

Het Dravetsyndroom is een zeldzame genetische aandoening die al in het eerste levensjaar gepaard kan gaan met veelal langdurige epileptische aanvallen. Vaak is er tevens sprake van een ontwikkelingsachterstand en zowel een verstandelijke als een motorische beperking.^1-3 Veel kinderen, jongeren en volwassenen met het Dravetsyndroom hebben gedragsproblemen, die een grote invloed uitoefenen op de kwaliteit van leven van de patiënten en hun ouders.^4,5 In onze studie onderzochten we wat deze gedragsproblemen precies zijn, hoe ontwikkelen deze gedragsproblemen zich in de loop van de tijd en welke factoren beïnvloeden het gedrag?

De IBIS studie: motorische ontwikkeling als voorspeller van Dravetsyndroom

Het Dravetsyndroom is een moeilijk behandelbare epileptische encefalopathie, dat in het grootste deel van de gevallen wordt veroorzaakt door een mutatie in het SCN1A-gen. Het is lastig om al op jonge leeftijd te voorspellen of een kind Dravetsyndroom krijgt of een mildere vorm van SCN1A-gerelateerde epilepsie. Het IBIS-onderzoek (Infant motor development as an early Biomarker In children with SCN1A gene mutation) richt zich op de vraag of de vroege motorische ontwikkeling gebruikt kan worden als voorspeller van het Dravetsyndroom¹.

DOI: https://doi.org/10.54160/epilepsie.17706

Genetische therapie voor epilepsie

Naarmate van steeds meer ziektebeelden de genetische achtergrond bekend wordt, ontstaat de mogelijkheid om gerichte behandeling te geven, niet alleen afgestemd op de persoon, maar ook gericht op het onderliggende moleculaire proces. In deze bijdrage staan we stil bij precision medicine bij epilepsie, dat op drie niveaus kan plaatsvinden.

DOI: https://doi.org/10.54160/epilepsie.13487

Behandelmogelijkheden bij GATOR1-gerelateerde epilepsie

Meer dan de helft van de patiënten met een GATOR1 pathogene variant heeft therapieresistente epilepsie. Als een focale corticale dysplasie aanwezig is, of met uitgebreid prechirurgisch onderzoek de epileptogene zone duidelijk te identificeren en afgrensbaar blijkt, kan chirurgische resectie een optie zijn. Echter, voor een deel van deze patiënten ontbreken vooralsnog effectieve therapieën. Voor hen kan mTOR remming een veelbelovende vorm van precisiebehandeling zijn, die met een ‘n-of-1’ studie kan worden onderzocht.

DOI: https://doi.org/10.54160/epilepsie.11029

Focale epilepsie en de GATOR1 complex genen

Een monogene oorzaak bij focale epilepsie is minder zeldzaam dan vroeger werd gedacht. De meest voorkomende groep erfelijke, focale epilepsieën worden veroorzaakt door varianten in de GATOR1 complex genen (DEPDC5, NPRL2 en NPRL3), ook wel de ‘GATORopathieën’ genoemd. Er is steeds meer bekend over de verschillende ziekte-uitingen van deze aandoeningen, en zelfs over de consequenties voor behandeling. Dit maakt genetische diagnostiek belangrijk.

DOI: https://doi.org/10.54160/epilepsie.11027

Inleiding

DOI: https://doi.org/10.54160/epilepsie.11026

Genetische diagnostiek bij epilepsie

De kennis over genetische oorzaken van epilepsie, de mogelijkheden van genetische diagnostiek en de implicaties van een genetische diagnose nemen steeds meer toe. Deze bijdrage geeft een overzicht van de huidige stand van zaken.

DOI: https://doi.org/10.54160/epilepsie.11221